| غلام پاسبانانم که یارم پاسبانستی | به چستی و به شبخیزی چو ماه و اخترانستی | |
| غلام باغبانانم که یارم باغبانستی | به تری و به رعنایی چو شاخ ارغوانستی | |
| نباشد عاشقی عیبی وگر عیب است تا باشد | که نفسم عیب دان آمد و یارم غیب دانستی | |
| اگر عیب همه عالم تو را باشد چو عشق آمد | بسوزد جمله عیبت را که او بس قهرمانستی | |
| گذشتم بر گذرگاهی بدیدم پاسبانی را | نشسته بر سر بامی که برتر ز آسمانستی | |
| کلاه پاسبانانه قبای پاسبانانه | ولیک از های های او در عالم در امانستی | |
| به دست دیدبان او یکی آیینه‌ای شش سو | که حال شش جهت یک یک در آیینه بیانستی | |
| چو من دزدی بدم رهبر طمع کردم بدان گوهر | برآوردم یکی شکلی که بیرون از گمانستی | |
| ز هر سویی که گردیدم نشانه تیر او دیدم | ز هر شش سو برون رفتم که آن ره بی‌نشانستی | |
| همه سوها ز بی‌سو شد نشان از بی‌نشان آمد | چو آمد راه واگشتن ز آینده نهانستی | |
| چو زان شش پرده تاری برون رفتم به عیاری | ز نور پاسبان دیدم که او شاه جهانستی | |
| چو باغ حسن شه دیدم حقیقت شد بدانستم | که هم شه باغبانستی و هم شه باغ جانستی | |
| از او گر سنگسار آیی تو شیشه عشق را مشکن | ازیرا رونق نقدت ز سنگ امتحانستی | |
| ز شاهان پاسبانی خود ظریف و طرفه می‌آید | چنان خود را خلق کرده که نشناسی که آنستی | |
| لباس جسم پوشیده که کمتر کسوه آن است | سخن در حرف آورده که آن دونتر زبانستی | |
| به گل اندوده خورشیدی میان خاک ناهیدی | درون دلق جمشیدی که گنج خاکدانستی | |
| زبان وحییان را او ز ازل وجه العرب بوده | زبان هندوی گوید که خود از هندوانستی | |
| زمین و آسمان پیشش دو که برگ است پنداری | که در جسم از زمینستی و در عمر از زمانستی | |
| ز یک خندش مصور شد بهشت ار هشت ور بیش است | به چشم ابلهان گویی ز جنت ارمغانستی | |
| بر او صفرا کنند آنگه ز نخوت اصل سیم و زر | که ما زر و هنر داریم و غافل زو که کانستی |