رباعیات

رفتم ز درت ز جور، بیش از پیشت		از طعن رقیب گبر کافر کیشت
پیش تو سپردم این دل غمزده‌ام		کی باشدم آنکه جان سپارم پیشت

□

پیوسته دلم ز جور خویشان، ریش است		وین جور و جفای خلق، از حد بیش است
بیگانه به بیگانه، ندارد کاری		خویش است که در پی شکست خویش است

□

در مزرع طاعتم، گیاهی بنماند		دردست بجز ناله و آهی بنماند
تا خرمن عمر بود، در خواب بدم		بیدار کنون شدم که کاهی بنماند

□

نقد دل خود بهائی آخر سره کرد		در مجلس عشق، عقل را مسخره کرد
اوراق کتابهای علم رسمی		از هم بدرید و کاغذ پنجره کرد

□

آن حرف که از دلت غمی بگشاید		در صحبت دل شکستگان می‌باید
هر شیشه که بشکند، ندارد قیمت		جز شیشه‌ی دل که قیمتش افزاید

□

عشاق به غیر دوست، عاری دارند		از حسرت آرزوی او بیزارند
و آنان که کنند طاعت از بهر بهشت		عشاق نیند، بهر خود در کارند

□

رندان گاهی ملک جهان می‌بازند		گاهی به نگاهی، دل و جان می‌بازند
این طور قمار، نه چند است و نه چون		هر طور برآید، آنچنان می‌بازند

□

با دل گفتم: به عالم کون و فساد		تا چند خورم غم؟ تنم از پا افتاد
دل گفت: تو نزدیک به مرگی، چه غم است		بیچاره کسی که این دم از مادر زاد

□

ای در طلب علوم، در مدرسه چند؟		تحصیل اصول و حکمت و فلسفه چند؟
هر چیز بجز ذکر خدا وسوسه است		شرمی ز خدا بدار، این وسوسه چند؟

□

خوش آن که صلای جام وحدت در داد		خاطر ز ریاضی و طبیعی آزاد
در منطقه‌ی فلک نزد دست خیال		در پای عناصر، سر فکرت ننهاد