من بیخود و تو بیخود ما را کی برد خانه
|
|
من چند تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه
|
در شهر یکی کس را هشیار نمیبینم
|
|
هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه
|
جانا به خرابات آ تا لذت جان بینی
|
|
جان را چه خوشی باشد بیصحبت جانانه
|
هر گوشه یکی مستی دستی ز بر دستی
|
|
و آن ساقی هر هستی با ساغر شاهانه
|
تو وقف خراباتی دخلت می و خرجت می
|
|
زین وقف به هشیاران مسپار یکی دانه
|
ای لولی بربط زن تو مستتری یا من
|
|
ای پیش چو تو مستی افسون من افسانه
|
از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد
|
|
در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه
|
چون کشتی بیلنگر کژ میشد و مژ میشد
|
|
وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه
|
گفتم ز کجایی تو تسخر زد و گفت ای جان
|
|
نیمیم ز ترکستان نیمیم ز فرغانه
|
نیمیم ز آب و گل نیمیم ز جان و دل
|
|
نیمیم لب دریا نیمی همه دردانه
|
گفتم که رفیقی کن با من که منم خویشت
|
|
گفتا که بنشناسم من خویش ز بیگانه
|
من بیدل و دستارم در خانه خمارم
|
|
یک سینه سخن دارم هین شرح دهم یا نه
|
در حلقه لنگانی میباید لنگیدن
|
|
این پند ننوشیدی از خواجه علیانه
|
سرمست چنان خوبی کی کم بود از چوبی
|
|
برخاست فغان آخر از استن حنانه
|
شمس الحق تبریزی از خلق چه پرهیزی
|
|
اکنون که درافکندی صد فتنه فتانه
|