| چو در بزم طرب باشی بخیلی کم کن ای ناشی | مبادا یار ز اوباشی کند با تو همین دستان | |
| الا یا ساقیا اوفر و لا تمنن لتستکثر | ادر کاستنا و اسکر فان العیش للسکران | |
| چو خوردی صرف خوش بو را بده یاران می‌جو را | رها کن حرص بدخو را مخور می جز در این میدان | |
| فلا تسق بکاسات صغار بل بطاسات | و امددنا بحرات عظام یا عظیم الشأن | |
| بهل جام عصیرانه که آوردی ز میخانه | سبو را ساز پیمانه که بی‌گه آمدیم ای جان | |
| سقانا ربنا کاسا مراعاه و ایناسا | فنعم الکاس مقیاسا و بیس الهم کالسرحان | |
| بیار آن جام خوش دم را که گردن می‌زند غم را | بیار آن یار محرم را که خاک او است صد خاقان | |
| اذا ما شیت ابقائی فکن یا عشق سقائی | و مل بالفقر تلقائی و انت الدین و الدیان | |
| میی کز روح می‌خیزد به جام فقر می‌ریزد | حیات خلد انگیزد چو ذات عشق بی‌پایان | |
| الا یا ساقی السکری انل کاساتنا تتری | تسلی القلب بالبشری تصفینا عن الشنن | |
| دغل بگذار ای ساقی بکن این جمله در باقی | که صاف صاف راواقی مثال باده خم دان | |
| سنا برق لساقینا بکاسات تلاقینا | تضیء فی تراقینا بنور لاح کالفرقان | |
| زهی آبی که صد آتش از او در دل زند شعله | یکی لون است و صد الوان شود بر روی از او تابان | |
| فماء مشبه النار عزیز مثل دینار | فدیناه به قنطار بلا عد و لا میزان | |
| شرابی چون زر سوری ولی نوری نه انگوری | برد از دیده‌ها کوری بپراند سوی کیوان | |
| اذا افناک سقیاها و زاد الشرب طغواها | فایاکم و ایاها و خلوا دهشته الحیران | |
| چو کرد آن می دگر سانش نمود آن جوش و برهانش | اناالحق بجهد از جانش زهی فر و زهی برهان |