| اگر امروز دلدارم درآید همچو دی خندان | فلک اندر سجود آید نهد سر از بن دندان | |
| الا یا صاح لا تعجل بقتلی قد دنا المقتل | ترفق ساعه و اسال وصل من باد بالهجران | |
| بگفتم ای دل خندان چرا دل کرده‌ای سندان | ببین این اشک بی‌پایان طوافی کن بر این طوفان | |
| عذیری منک یا مولا فان الهم استولی | و انت بالوفا اولی فلا تشمت بی الشیطان | |
| مرا گوید چه غم دارد دل آواره چه کم دارم | نه بیمارم نه غمخوارم مرا نگرفت غم چندان | |
| الا یا متلفی زرنی لتحیینی و تنشرنی | قد استولیت فانصرنی فان الفضل بالاحسان | |
| مکن جانا مکن جانا که هم خوبی و هم دانا | کرم منسوخ شد مانا نشد منسوخ ای سلطان | |
| و ما ذنبی سوی انی عدیم الصبر فی فنی | فلا تعرض بذا عنی وجد بالعفو و الغفران | |
| عجب گردد دل و رایش ز بی‌باکی ببخشایش | خدایا مهر افزایش محالی را بساز امکان | |
| اتیناکم اتیناکم فاحیونا بلقیاکم | و سقونا به سقیاکم خذوا بالجود یا اخوان | |
| شفیعی گر تو را گیرد که آن بیچاره می‌میرد | دل تو پند نپذیرد پس این دردی است بی‌درمان | |
| دخلت النار سکرانا حسبت النار اوطانا | الفت النار احیانا فمن ذایألف النیران | |
| چو بیند سوز من گوید که این زرق است یا برقی | چو بیند گریه‌ام گوید که این اشک است یا باران | |
| خلیلی قد دنا نقلی بلا قلب و لا عقل | و لا تعرض و لا تقل و لا تردینی بالنسیان | |
| مرا گوید که درد ما به از قند است و از حلوا | تو را صرع است یا سودا کس از حلوا کند افغان | |
| یقول خادع المعشر بلاء العشق کالسکر | و شوک الحب کالعبهر فما یبکیک یا فتان | |
| ز رنجم گنج‌ها داری ز خارم جفت گلزاری | چه می‌نالی به طراری منم سلطان طراران | |
| جراحات الهوی تشفی کدورات الهوی تصفی | برودات الهوی تدفی و نیران الهوی ریحان | |
| مگر خواهی که خامان را بیندازی ز راه ما | که می‌مویی و می‌گویی چنین مقلوب با ایشان | |
| اذا استغنیت لا تبخل تصدق فی الهوی و انخل | فبیس البخل فی المأکل و نعم الجود فی الانسان |