اگر سزای لب تو نبود گفته من
|
|
برآر سنگ گران و دهان من بشکن
|
چو طفل بیهده گوید نه مادر مشفق
|
|
پی ادب لب او را فروبرد سوزن
|
دو صد دهان و جهان از برای عز لبت
|
|
بسوز و پاره کن و بردران و برهم زن
|
چو تشنهای دود استاخ بر لب دریا
|
|
نه موج تیغ برآرد ببردش گردن
|
غلام سوسنم ایرا که دید گلشن تو
|
|
ز شرم نرگس تو ده زبانش شد الکن
|
ولیک من چو دفم چون زنی تو کف بر من
|
|
فغان کنم که رخم را بکوب چون هاون
|
مرا ز دست منه تا سماع گرم بود
|
|
بکش تو دامن خود از جهان تردامن
|
بلی ز گلشن معنی است چشمها مخمور
|
|
ولیک نغمه بلبل خوش است در گلشن
|
اگر تجلی یوسف برهنه خوبتر است
|
|
دو چشم باز نگردد مگر به پیراهن
|
اگر چه شعشعه آفتاب جان اصل است
|
|
بر آن فلک نرسیدهست آدمی بیتن
|
خمش که گر دهنم مرده شوی بربندد
|
|
ز گور من شنوی این نوا پس مردن
|