| می‌آیدم ز رنگ تو ای یار بوی آن | برکنده‌ای به خشم دل از یار مهربان | |
| از آفتاب روی تو چون شکل خشم تافت | پشتم خم است و سینه کبودم چو آسمان | |
| زان تیرهای غمزه خشمین که می‌زنی | صد قامت چو تیر خمیده‌ست چون کمان | |
| از پرسشم ز خشم لب لعل بسته‌ای | جان ماندم ز غصه این یا دل و زبان | |
| لطف تو نردبان بده بر بام دولتی | ای لطف واگرفته و بشکسته نردبان | |
| این لابه ام به ذات خدا نیست بهر جان | ای هر دمی خیال تو صد جان جان جان | |
| یاد آر دلبرا که ز من خواستی شبی | نقشی ز جان خون شده من دادمت نشان | |
| جانا به حق آن شب کان زلف جعد را | در گردنم درافکن و سرمست می‌کشان | |
| تا جان باسعادت غلطان همی‌رود | چوگان دو زلف و گوی دل و دشت لامکان | |
| کرسی عدل نه تو به تبریز شمس دین | تا عرش نور گیرد و حیران شود جهان |