| ما چند صورتیم یزک وار آمده | نک می‌رسند لشکر خوبان از آن کمین | |
| یوسف رخان رسند ز کنعان آن جهان | شیرین لبان رسند ز دریای انگبین | |
| نک نامه شان رسید به خرما و نیشکر | و آن نار دانه دانه و بی‌هیچ دانه بین | |
| ای وادیی که سیب در او رنگ و بوی یافت | مغز ترنج نیز معطر شد و ثمین | |
| انگور دیر آمد زیرا پیاده بود | دیر آ و پخته آ که تویی فتنه‌ای مهین | |
| ای آخرین سابق و ای ختم میوه‌ها | وی چنگ درزده تو به حبل الله متین | |
| شیرینیت عجایب و تلخیت خود مپرس | چون عقل کز وی است شر و خیر و کفر و دین | |
| اندر بلا چو شکر و اندر رخا نبات | تلخی بلای توست چو خار ترنگبین | |
| ای عارف معارف و ای واصل اصول | ای دست تو دراز و زمانه تو را رهین | |
| از دست توست خربزه در خانه‌ای نهان | در نی دریچه نی که تو جانی و من جنین | |
| از تو کدو گریخت رسن بازیی گرفت | آن نیم کوزه کی رهد از چشمه معین | |
| چون گوش تو نداشت ببستند گردنش | گوشش اگر بدی بکشیدیش خوش طنین | |
| فی جیدها ببست خدا حبل من مسد | زیرا نداشت گوش به پیغام مستبین | |
| گوشی که نشنود ز خدا گوش خر بود | از حق شنو تو هر نفسی دعوت مبین | |
| ای حلق تو ببسته تقاضای حلق و فرج | بی‌گوش چون کدو تو رسن بسته بر وتین | |
| حلقه به گوش شه شو و حلق از رسن بخر | مردم ز راه گوش شود فربه و سمین | |
| باقیش برنویسد آن شهریار لوح | نقاش چین بگوید تو نقش‌ها مچین | |
| نقاش چین بگفتم آن روح محض را | آن خسرو یگانه تبریز شمس دین |