| مستی و عاشقی و جوانی و جنس این | آمد بهار خرم و گشتند همنشین | |
| صورت نداشتند مصور شدند خوش | یعنی مخیلات مصورشده ببین | |
| دهلیز دیده است دل آنچ به دل رسید | در دیده اندرآید صورت شود یقین | |
| تبلی السرایر است و قیامت میان باغ | دل‌ها همی‌نمایند آن دلبران چین | |
| یعنی تو نیز دل بنما گر دلیت هست | تا کی نهان بود دل تو در میان طین | |
| ایاک نعبد است زمستان دعای باغ | در نوبهار گوید ایاک نستعین | |
| ایاک نعبد آنک به دریوزه آمدم | بگشا در طرب مگذارم دگر حزین | |
| ایاک نستعین که ز پری میوه‌ها | اشکسته می‌شوم نگهم دار ای معین | |
| هر لحظه لاله گوید با گل که ای عجب | نرگس چه خیره می‌نگرد سوی یاسمین | |
| سوسن زبان برون کند افسوس می‌کند | گوید سمن فسوس مکن بر کس ای لسین | |
| یکتا مزوری است بنفشه شده دوتا | نیلوفر است واقف تزویرش ای قرین | |
| سر چپ و راست می‌فکند سنبل از خمار | اریاح بر یسارش و ریحانش در یمین | |
| سبزه پیاده می‌دود اندر رکاب سرو | غنچه نهان همی‌کند از چشم بد جبین | |
| بید پیاده بر لب جو اندر آینه | حیران که شاخ تر ز چه افشاند آستین | |
| اول فشاندنی است که تا جمع آورد | وآنگه کند نثار درافشان واپسین | |
| در باغ مجلسی چو نهاد آفریدگار | مرغان چو مطربان بسرایند آفرین | |
| آن میر مطربان که ورا نام بلبل است | مست است و عاشق گل از آن است خوش حنین | |
| گوید به کبک فاخته کخر کجا بدیت | گوید بدان طرف که مکان نبود و مکین | |
| شاهین به باز گوید کاین صیدهای خوب | کی صید کرد از عدم آورد بر زمین | |
| یک جوق گلرخان و دگر جوق نوخطان | کاندر حجاب غیب کرامند و کاتبین |