| خرامان می روی در دل چراغ افروز جان و تن | زهی چشم و چراغ دل زهی چشمم به تو روشن | |
| زهی دریای پرگوهر زهی افلاک پراختر | زهی صحرای پرعبهر زهی بستان پرسوسن | |
| ز تو اجسام را چستی ز تو ارواح را مستی | ایا پر کرده گوهرها جهان خاک را دامن | |
| چه می گویم من ای دلبر نظیر تو دو سه ابتر | چه تشبیهت کنم دیگر چه دارم من چه دانم من | |
| بگو ای چشم حیران را چو دیدی لطف جانان را | چه خواهی دید خلقان را چه گردی گرد آهرمن | |
| شکار شیر بگذاری شکار خوک برداری | زهی تدبیر و هشیاری زهی بیگار و جان کندن | |
| مرا باری عنایاتش خطابات و مراعاتش | شعاعات و ملاقاتش یکی طوقی است در گردن | |
| حلاوت‌های آن مفضل قرار و صبر برد از دل | که دیدم غیر او تا من سکون یابم در این مسکن | |
| به غیر آن جلال و عز که او دیگر نشد هرگز | همه درمانده و عاجز ز خاص و عام و مرد و زن | |
| منم از عشق افروزان مثال آتش از هیزم | ز غیر عشق بیگانه مثال آب با روغن | |
| بسوزان هر چه من دارم به غیر دل که اندر دل | به هر ساعت همی‌سازی ز کر و فر خود گلشن | |
| غلام زنگی شب را تو کردی ساقی خلقان | غلام روز رومی را بدادی دار و گیر و فن | |
| وانگه این دو لالا را رقیب مرد و زن کردی | که تا چون دانه شان از که گزینی اندر این خرمن | |
| همه صاحب دلان گندم که بامغزند و بالذت | همه جسمانیان چون که که بی‌مغزند در مطحن | |
| درخت سبز صاحب دل میان باغ دین خندان | درخت خشک بی‌معنی چه باشد هیزم گلخن | |
| خیالت می رود در دل چو عیسی بهر جان بخشی | چنانک وحی ربانی به موسی جانب ایمن | |
| خیالت را نشانی‌ها زر و گوهرفشانی‌ها | کز او خندان شود دندان کز او گویا شود الکن | |
| دو غماز دگر دارم یکی عشق و دگر مستی | حریفان را نمی‌گویم یکی از دیگری احسن | |
| ز تو ای دیده و دینم هزاران لطف می بینم | ولیکن خاطر عاشق بداندیش آمد و بدظن | |
| ز چشم روز می ترسم که چشمش سحرها دارد | ز زلف شام می ترسم که شب فتنه است و آبستن |