تشنه خویش کن مده آبم | عاشق خویش کن ببر خوابم | |
تا شب و روز در نماز آیم | ای خیال خوش تو محرابم | |
گر خیال تو در فنا یابم | در زمان سوی مرگ بشتابم | |
بر امید خیال گوهر تو | جاذب هر مسی چو قلابم | |
بر امید مسبب الاسباب | رهزن کاروان اسبابم | |
رحمتی آر و پادشاهی کن | کاین فراق تو بر نمیتابم | |
زان همیگردم و همینالم | که بر آب حیات دولابم | |
زان چو روزن گشادهام دل و چشم | که تویی آفتاب و مهتابم | |
آن زمانی که نام تو شنوم | مست گردند نام و القابم | |
آن زمانی که آتش تو رسد | بجهد این دل چو سیمابم | |
بس کن از گفت کز غبار سخن | خود سخن بخش را نمییابم |