| حلی بندی که بی‌جنبیدن دست | عروسان را به قدرت حیله‌ها بست | |
| عروس این سخن را زیوری داد | که هرجا زیور بد رفت برباد | |
| ز شعر شاعر شیرین فسانه | نخستش داد زیب خسروانه | |
| ز خط کاتب بی‌مثل و مانند | به لطفش بار دیگر شد حلی بند | |
| ز حسن صنعت صحاف ماهر | ز جلدش هم لباسی داد فاخر | |
| ولی این شاهد فرخنده منظر | که غرق زیورست از پای تا سر | |
| به این پیرایه‌اش بیش افتخار است | که منظور امیر نامدار است | |
| سهی سرو ریاض سرفرازی | غلام شاه ابراهیم غازی | |
| الهی تا ابد آن نیک فرجام | بوده شیرازه‌ی اوراق ایام |