| دگر اشیا که هریک بهر کاری است | یکایک را درین ملک اعتباریست | |
| سخن را مابقی اینست کایشان | نباشند این زمان خاطر پریشان | |
| کنند از صیت عدلت رو درین بوم | نگردند از تو و ملک تو محروم | |
| به خانها در کشند اسباب چندان | کزان گردد لب آمال خندان | |
| دکاکین را بیارایند اجناس | ز حفظ حارست مستغنی از پاس | |
| اگر ترکی به ایشان برخورد گرم | به سودا نبودش پشت کمان نرم | |
| خورد از شست عدلت ناوک قهر | به آیینی که گردد عبرت شهر | |
| چو گردد دفع ظلم از دولت تو | کند رفع تعدی صولت تو | |
| شود زورین کمان ظلم بی‌زور | نیاید از سلیمان زور برمور | |
| ز دنیا کشور خزم تو داری | ز عالم بندر اعظم تو داری | |
| ولی بندر ز تجار جهانگرد | همانا می‌تواند بندری کرد | |
| ولی این وحشیان را صید خود ساز | یکایک را اسیر قید خود ساز | |
| که با فرمانبری گردند سر راست | به پایت نقد جان ریزند بی‌خواست | |
| الا ای نوجوان سلطان عادل | زبانها متفق گردیده با دل | |
| که خواهی زد در ایام جوانی | به دولت نوبت نو شیروانی | |
| بهر ملکیست سلطانی طرب کوش | بهر جانیست جانانی هم‌آغوش | |
| خوشا ملکی که سلطانش تو باشی | خوشا جانی که جانانش تو باشی | |
| خوشا چشمی که بیند طلعت تو | نباشد بی‌نصیب از صحبت تو | |
| من عزلت گزین چون بی‌نصیبم | همانا در دیار خود غریبم | |
| به پیغامیم گه گه شاد میکن | ز قید محنتم آزاد میکن |