| ایا تابان مه برج ایالت | ایا رخشان در درج جلالت | |
| به عدلت عالمی امیدوارند | نظر بر شاه راه انتظارند | |
| که در تازی به میدان عدالت | برآمد بانک کوس استمالت | |
| فتد هم رخنه در بنیاد بیداد | شود هم مملکت از داد آباد | |
| سیاست را شود تیغ آن چنان تیز | که باشد در نیام از سهم خونریز | |
| تو جبر ظلم برخود کرده لازم | ستانی داد مظلومان ز ظالم | |
| شود خوش زبان شکوه خاموش | کشد دوران فلک را پنبه از گوش | |
| که بشنو شکر از اهل شکایت | ببین راه شکایت را نهایت | |
| همین چشم از تو دارند ای جهاندار | جهان گردان پا افتاده از کار | |
| وطن آوارگی غربت آهنگ | تجارت پیشه‌گان صخره‌ی اورنگ | |
| که از طول امل زان فرقه اکثر | به آهنگ حصول خورده زر | |
| در آن وادی که وحشش ماهیانند | طیورش سر به سر مرغابیانند | |
| سوار اسب چو بینند یک سر | عنان در دست طوفانهای صرصر | |
| سکندر خوردنی زان اسب بی‌قوت | سوارش را برد تا سینه‌ی حوت | |
| غرض کان را کبان مرکب فلک | به استدعای آبادانی ملک | |
| بسان ماهیان غافل از شست | سر سودا نهاده بر کف دست | |
| یکی سنگین متاع از شکر و نیل | یک رنگین بساط از لون مندیل | |
| یکی از اقمشه بیرام اندوز | که نامش عید اتراکست امروز | |
| یکی را عقد مروارید دربار | که باید در بهایش زر بخروار | |
| یکی با وی غلامان و کنیزان | به آن رنگ از عداد حور و غلمان |