| اگر عضوی ز اعضای شریفت | وگر جزوی ز اجزای لطیفت | |
| سر موئی ز درد آزرده میشد | گل امید من پژمرده میشد | |
| وگر تخفیفی از آزار می‌یافت | دلم یک دم ز غم زنهار می‌یافت | |
| که آن حالت که شاه به جرو برداشت | مرا در آب و آتش بیشتر داشت | |
| رضا بودم که هستی بخش عالم | به عمر شاه عمر من کند ضم | |
| زبانم بس که مشغول دعا بود | نمی‌گفت‌م گرم صد مدعا بود | |
| همینم بود روز و شب مناجات | نهان از خلق با قاضی حاجات | |
| که ای دانای حکمت‌های مکنوز | هزاران بوعلی را حکمت‌آموز | |
| خداوند رحیم و بنده پرور | توان بخش توانای توانگر | |
| حفیظ یونس اندر بطن ماهی | به لطف بی‌دریغ پادشاهی | |
| نگهدار خلیل از نار نمرود | به مخفی رشحه‌های لجه‌ی جود | |
| برون آرنده ایوب از رنج | چنان کز چنگ چندین اژدها گنج | |
| به نوعی کاین شهان را داشتی پاس | به حکمت‌های کس ناکرده احساس | |
| برین مهر سپهر سروری نیز | برین شاه سریر داوری نیز | |
| ز روی مرحمت شو سایه گستر | چو نخل‌تر برانگیزش ز بستر | |
| به صحت کن به دل بیماریش را | مید دار گیتی داریش را | |
| فلک را آن چنان کن پاسبانش | که دارد پاس تا آخر زمانش | |
| نصیب او حیات همین اوست | چراغ دوده‌ی انسان همین اوست | |
| کسی در فکر درویشان جز او نیست | خبر دار از دل ایشان جز او نیست | |
| نه‌تنها هاتف این افسانه می‌گفت | که این در هرکه درکی داشت میسفت |