| درین اندیشه بودم کایزد پاک | چه نیکو داشت پاس خطه‌ی خاک | |
| چه ملکی را ز نو دارالامان کرد | چه جانی در تن خلق جهان کرد | |
| چه شمعی را به محض قدرت افروخت | که خصم از پرتوش پروانه‌وش سوخت | |
| چه شاهی را دگر کرسی نشین ساخت | که عزمش باره بر چرخ برین تاخت | |
| ز بس کاین ذوق می‌برد از دلم هوش | زبان نکته سنجم بود خاموش | |
| دل اما داستانی گوش می‌کرد | که از کیفیتم مدهوش می‌کرد | |
| زبان حال گوئی از سر سوز | ز آغاز شب این افسانه تا روز | |
| ز بلقیس جهان می‌کرد تقریر | به جمشید جوانبخت جهانگیر | |
| که ای شاه سریر کامرانی | سزاوار بقای جاودانی | |
| تو آن شمع جهانتابی که یک یا چند | جمالت بوده بر مردم تتق بند | |
| من آن پروانه‌ی شب زنده‌دارم | که پاس شمع دولت بوده کارم | |
| که افسون خوانده‌ام بر پیکر شاه | گهی گردیده‌ام گرد سر شاه | |
| گذشته پرمهی از غره تا سلخ | که بر خود خواب شیرین کرده‌ام تلخ | |
| کشک دارندگان شب نخفته | پرستاران ترک خواب گفته | |
| یکی را زین الم میسوخت دامن | یکی را دل یکی را خرمن تن | |
| ولی من بودم ای شاه جهانبان | که هم تن هم دلم میسوخت هم جان | |
| ز دل بازان جانباز وفادار | به گرد پیکرت پروانه‌ی کردار | |
| بسی پر میزدند ای شمع سرکش | ولی من میزدم خود را بر آتش | |
| غم وردت سراسر زان من بود | بلاگردان جانت جان من بود | |
| مرا دل بود از بهر تو در بند | مرا جان بود با جان تو پیوند |