| نه کس که رضای حق بجوید | درد دل او به شاه گوید | |
| یا آنکه رساند از کلامش | در نظم بلاغت انتظامش | |
| یک بار تقربا الی‌الله | ده بیت به سمع حضرت شاه | |
| شاها ملکا ملک سپاها | جم فرمانا جهان پناها | |
| افغان ز جفای فقر افغان | کابم نگذاشتست در جان | |
| فریاد ز دست قرض فریاد | کاو خاک مرا به باد برداد | |
| نزدیک به آن رسیده کارم | کاین جان به مقارضان سپارم | |
| در تن رمقی هنوز تا هست | دریاب و گرنه رفتم از دست | |
| سوگند به خاکپای نواب | کاین بی دل بینوای بی‌تاب | |
| تا جان بلبش نیامد از فقر | خود را ز طمع نساخت بی‌وقر | |
| تا باد نبرد خانمانش | جاری به طلب نشد زبانش | |
| تا قرض نساختش مشوش | خواهش به مذاق او نشد خوش | |
| اما ز که از شه کرم کیش | غم‌خوار دل فقیر و درویش | |
| مرهم نه داغ دلفکاران | تسکین ده جان بی‌قراران | |
| شاهی که به دوستی مولی | کان از همه طاعتی است اولی | |
| بر خلق دو عالم است غالب | در جایزه دادن مناقب | |
| تا داد به او خدا خلافت | تا یافت سریر ازوشرافت | |
| شد جانب مادحان روانه | دریا زر از خزانه | |
| یارب به شه سریر لولاک | آن باعث خلقت نه افلاک | |
| وان گه به دوازده شهنشاه | کز بعد همند حجت‌الله |