| آرد ز محیط فکر بیرون | هر لحظه هزار در مکنون | |
| دارم سخنی دگر که ناچار | فرض است به شه نمودن اظهار | |
| ای نیر اوج نیک رائی | هرچند بد است خود ستائی | |
| اما چو کسی دگر ندارم | کاین کار به سعی او گذارم | |
| خود قصه‌ی خویش می‌کشم پیش | خوش می‌سازم به آن دل ریش | |
| کاظهار ورع ز خود ستائیست | تعریف هدایت خدائیست | |
| آخر نه ز لطف حق تعالی است | وز دولت التفات مولاست | |
| کز اول عمر تا به آخر | صاحب طبعی لطیف خاطر | |
| برعکس سخنوران ایام | بیرون ننهد ز شرع یک گام | |
| وز بهر بقای دولت شاه | باشد شب و روز و گاه و بی‌گاه | |
| مشغول تلاوت و عبادت | از اهل وظیفه هم زیادت | |
| وانگاه که رخش نظم راند | میدان ز سخنوران ستاند | |
| توحید ادا کند بدین سان | کاول رسد آفرین زیزدان | |
| آرد چو به نعت و منقبت روی | از زمره خادمان برد گوی | |
| آید چو به مدح شاه جم جاه | گوید لب غیب بارک‌الله | |
| با این همه خوار و زار باشد | بی‌مایه و قرض‌دار باشد | |
| خالی نبود ز وام هرگز | یک دم نزند به کام هرگز | |
| اقران وی از حصول آمال | بر بستر عیش خفته خوشحال | |
| او زار نشسته دست بر سر | خواهنده ستاده در برابر | |
| نه پای که رخش عزم راند | خود را به سجود شه رساند |