مرا میگفت دوش آن یار عیار
|
|
سگ عاشق به از شیران هشیار
|
جهان پر شد مگر گوشت گرفتست
|
|
سگ اصحاب کهف و صاحب غار
|
قرین شاه باشد آن سگی کو
|
|
برای شاه جوید کبک و کفتار
|
خصوصا آن سگی کو را به همت
|
|
نباشد صید او جز شاه مختار
|
ببوسد خاک پایش شیر گردون
|
|
بدان لب که نیالاید به مردار
|
دمی میخور دمی میگو به نوبت
|
|
مده خود را به گفت و گو به یک بار
|
نه آن مطرب که در مجلس نشیند
|
|
گهی نوشد گهی کوشد به مزمار
|
ملولان باز جنبیدن گرفتند
|
|
همیجنگند و میلنگند ناچار
|
بجنبان گوشه زنجیر خود را
|
|
رگ دیوانگیشان را بیفشار
|
ملول جمله عالم تازه گردد
|
|
چو خندان اندرآید یار بییار
|
الفت السکر ادرکنی باسکار
|
|
ایا جاری ایا جاری ایا جار
|
و لا تسق بکاسات صغار
|
|
فهذا یوم احسان و ایثار
|
و قاتل فی سبیل الجود بخلا
|
|
لیبقی منک منهاج و آثار
|
فقل انا صببنا الماء صبا
|
|
و نحن الماء لا ماء و لا نار
|
و سیمائی شهید لی بانی
|
|
قضیت عندهم فی العشق اوطار
|
و طیبوا و اسکروا قومی فانی
|
|
کریم فی کروم العصر عصار
|
جنون فی جنون فی جنون
|
|
تخفف عنک اثقالا و اوزار
|