| جاء الربیع و البطر زال الشتاء و الخطر | من فضل رب عنده کل الخطایا تغتفر | |
| آمد ترش رویی دگر یا زمهریرست او مگر | برریز جامی بر سرش ای ساقی همچون شکر | |
| اوحی الیکم ربکم انا غفرنا ذنبکم | و ارضوا بما یقضی لکم ان الرضا خیر السیر | |
| یا می دهش از بلبله یا خود به راهش کن هله | زیرا میان گلرخان خوش نیست عفریت ای پسر | |
| و قایل یقول لی انا علمنا بره | فاحک لدینا سره لا تشتغل فیما اشتهر | |
| درده می بیغامبری تا خر نماند در خری | خر را بروید در زمان از باده عیسی دو پر | |
| السر فیک یا فتی لا تلتمس فیما اتی | من لیس سر عنده لم ینتفع مما ظهر | |
| در مجلس مستان دل هشیار اگر آید مهل | دانی که مستان را بود در حال مستی خیر و شر | |
| انظر الی اهل الردی کم عاینوا نور الهدی | لم ترتفع استارهم من بعد ما انشق القمر | |
| ای پاسبان بر در نشین در مجلس ما ره مده | جز عاشقی آتش دلی کید از او بوی جگر | |
| یا ربنا رب المنن ان انت لم ترحم فمن | منک الهدی منک الردی ما غیر ذا الا غرر | |
| جز عاشقی عاشق کنی مستی لطیفی روشنی | نشناسد از مستی خود او سرکله را از کمر | |
| یا شوق این العافیه کی اضطفر بالقافیه | عندی صفات صافیه فی جنبها نطقی کدر | |
| گر دست خواهی پا نهد ور پای خواهی سر نهد | ور بیل خواهی عاریت بر جای بیل آرد تبر | |
| ان کان نطقی مدرسی قد ظل عشقی مخرسی | و العشق قرن غالب فینا و سلطان الظفر | |
| ای خواجه من آغشته‌ام بی‌شرم و بی‌دل گشته‌ام | اسپر سلامت نیستم در پیش تیغم چون سپر | |
| سر کتیم لفظه سیف حسیم لحظه | شمس الضحی لا تختفی الا بسحار سحر | |
| خواهم یکی گوینده‌ای مستی خرابی زنده‌ای | کتش به خواب اندرزند وین پرده گوید تا سحر | |
| یا ساحراء ابصارنا بالغت فی اسحارنا | فارفق بنا اودارنا انا حبسنا فی السفر | |
| اندر تن من گر رگی هشیار یابی بردرش | چون شیرگیر او نشد او را در این ره سگ شمر |