در بگشا کمد خامی دگر
|
|
پیشکشی کن دو سه جامی دگر
|
هین که رسیدیم به نزدیک ده
|
|
همره ما شو دو سه گامی دگر
|
هین هله چونی تو ز راه دراز
|
|
هر قدمی غصه و دامی دگر
|
غصه کجا دارد کان عسل
|
|
ای که تو را سیصد نامی دگر
|
بسته بدی تو در و بام سرا
|
|
آمدت آن حکم ز بامی دگر
|
گر به سنام سر گردون روی
|
|
بر تو قضا راست سنامی دگر
|
ای ز تو صد کام دلم یافته
|
|
میطلبد دل ز تو کامی دگر
|
ای رخ و رخسار تو رومی دگر
|
|
ای سر زلفین تو شامی دگر
|
سوی چنان روم و چنان شام رو
|
|
تا ببری دولت را می دگر
|
لطف تو عام آمد چون آفتاب
|
|
گیر مرا نیز تو عامی دگر
|
هر سحری سر نهدت آفتاب
|
|
گوید بپذیر غلامی دگر
|
بر تو و برگرد تو هر کس که هست
|
|
دم به دم از عرش سلامی دگر
|
بیسخنی ره رو راه تو را
|
|
در غم و شادیست پیامی دگر
|
این غم و شادی چو زمام دلند
|
|
ناقه حق راست زمانی دگر
|
شاد زمانی که ببندم دهن
|
|
بشنوم از روح کلامی دگر
|
رخت از این سوی بدان سو کشم
|
|
بنگرم آن سوی نظامی دگر
|
عیش جهان گردد بر من حرام
|
|
بینم من بیت حرامی دگر
|
طرفه که چون خنب تنم بشکند
|
|
یابد این باده قوامی دگر
|
توبه مکن زین که شدم ناتمام
|
|
بعد شدن هست تمامی دگر
|
بس کنم ای دوست تو خود گفته گیر
|
|
یک دو سه میم و دو سه لامی دگر
|