رسم نو بین که شهریار نهاد
|
|
قبله مان سوی شهر یار نهاد
|
نقد عشاق را عیار نبود
|
|
او ز کان کرم عیار نهاد
|
گل صدبرگ برگ عیش بساخت
|
|
روی سوی بنفشه زار نهاد
|
هر که را چون بنفشه دید دوتا
|
|
کرد یکتا و در شمار نهاد
|
بی دلان را چو دل گرفت به بر
|
|
سرکشان را چو سر خمار نهاد
|
منتظر باش و چشم بر در دار
|
|
کو نظر را در انتظار نهاد
|
غم او را کنار گیر که غم
|
|
روی بر روی غمگسار نهاد
|
کس چه داند که گلشن رخ او
|
|
بر دل بیدلم چه خار نهاد
|
از دل بیدلم قرار مجوی
|
|
کاندر او درد بیقرار نهاد
|
آهوان صید چشم او گشتند
|
|
چونک رو جانب شکار نهاد
|
آن زره موی در کمان ز کمین
|
|
تیرهای زره گذار نهاد
|
خویشتن را چو در کنار گرفت
|
|
خلق را دور و برکنار نهاد
|
رحمتش آه عاشقان بشنید
|
|
آهشان را بس اعتبار نهاد
|
در عنایات خویششان بکشید
|
|
جرمشان را به جای کار نهاد
|
نور عشاق شمس تبریزی
|
|
نور در دیده شمس وار نهاد
|