دل گردون خلل کند چو مه تو نهان شود
|
|
چو رسد تیر غمزهات همه قدها کمان شود
|
چو تو دلداریی کنی دو جهان جمله دل شود
|
|
دل ما چون جهان شود همه دلها جهان شود
|
فتد آتش در این فلک که بنالد از آن ملک
|
|
چو غم و دود عاشقان به سوی آسمان شود
|
نبود رشک عشق تو بجهد خون عاشقان
|
|
چو شفق بر سر افق همه گردون نشان شود
|
چه زمان باشد آن زمان که بلرزد ز تو زمین
|
|
چه عجب باشد آن مکان چو مکان لامکان شود
|
ز خیال نگار من چو بخندد بهار من
|
|
رخ او گلفشان شود نظرم گلستان شود
|
بفشان گل که گلشنی همه را چشم روشنی
|
|
به کرم گر نظر کنی چه شود چه زیان شود
|
خوشم ار سر بدادهام چو درختان به باد من
|
|
که به باغ جمال تو نظرم باغبان شود
|
چه عجب گر ز مستیت خرف و سرگران شوم
|
|
چو درختی که میوهاش بپزد سرگران شود
|
چو بنفشه دوتا شدم چو سمن بیوفا شدم
|
|
که دل لالهها سیه ز غم ارغوان شود
|
رخ یارم چو گلستان رخ زارم چو زعفران
|
|
رخ او چون چنین بود رخ عاشق چنان شود
|
همه نرگس شود رزان ز پی دید گلستان
|
|
گل تو بهر بوسهاش همه شکل دهان شود
|
به وصال بهار او چو بخندد دل چمن
|
|
ز غم هجر جویها چو سرشکم روان شود
|
چو پرست از محبتش دل آن عالم خل
|
|
که درختش ز شکر دوست سراسر زبان شود
|
چو سر از خاک برزنند ز درختان ندا رسد
|
|
که تو هر چه نهان کنی همه روزی عیان شود
|
گل سوری گشاد رخ به لجاج گل سه تو
|
|
گل گفتش نمایمت چو گه امتحان شود
|
ز تک خاک دانهها سوی بالا برآمده
|
|
که عنایت فتاده را به علی نردبان شود
|
تو زمین خورنده بین بخورد دانه پرورد
|
|
عجب این گرگ گرسنه رمه را چون شبان شود
|
همه گرگان شبان شده همه دزدان چو پاسبان
|
|
چه برد دزد عاشقان چو خدا پاسبان شود
|
مشتاب ار چه باغ را ز کرم سفره سبز شد
|
|
بنشین منتظر دمی که کنون وقت خوان شود
|