دل من که باشد که تو را نباشد
|
|
تن من کی باشد که فنا نباشد
|
فلکش گرفتم چو مهش گرفتم
|
|
چه زنند هر دو چو ضیا نباشد
|
به درون جنت به میان نعمت
|
|
چه شکنجه باشد چو لقا نباشد
|
چو تو عذر خواهی گنه و جفا را
|
|
چه کند جفاها که وفا نباشد
|
چو خطا تو گیری به عتاب کردن
|
|
چه کند دل و جان که خطا نباشد
|
دو هزار دفتر چو به درس گویم
|
|
نه فسرده باشم چو صفا نباشد
|
سمنی نخندد شجری نرقصد
|
|
چمنی نبوید چو صبا نباشد
|
تو به فقر اگر چه که برهنه گردی
|
|
چه غمست مه را که قبا نباشد
|
چه عجب که جاهل ز دلست غافل
|
|
ملکی و شاهی همه را نباشد
|
همه مجرمان را کرمش بخواند
|
|
چو به توبه آیند و دغا نباشد
|
بگداز جان را مه آسمان را
|
|
به خدا که چیزی چو خدا نباشد
|
چه کنی سری را که فنا بکوبد
|
|
چه کنی زری را که تو را نباشد
|
همه روز گویی چو گلست یارم
|
|
چه کنی گلی را که بقا نباشد
|
مگریز ای جان ز بلای جانان
|
|
که تو خام مانی چو بلا نباشد
|
چه خوشست شبها ز مهی که آن مه
|
|
همه روی باشد که قفا نباشد
|
چه خوشست شاهی که غلام او شد
|
|
چه خوشست یاری که جدا نباشد
|
تو خمش کن ای تن که دلم بگوید
|
|
که حدیث دل را من و ما نباشد
|