مرا عقیق تو باید شکر چه سود کند
|
|
مرا جمال تو باید قمر چه سود کند
|
چو مست چشم تو نبود شراب را چه طرب
|
|
چو همرهم تو نباشی سفر چه سود کند
|
مرا زکات تو باید خزینه را چه کنم
|
|
مرا میان تو باید کمر چه سود کند
|
چو یوسفم تو نباشی مرا به مصر چه کار
|
|
چو رفت سایه سلطان حشر چه سود کند
|
چو آفتاب تو نبود ز آفتاب چه نور
|
|
چو منظرم تو نباشی نظر چه سود کند
|
لقای تو چو نباشد بقای عمر چه سود
|
|
پناه تو چو نباشد سپر چه سود کند
|
شبم چو روز قیامت دراز گشت ولی
|
|
دلم سحور تو خواهد سحر چه سود کند
|
شبی که ماه نباشد ستارگان چه زنند
|
|
چو مرغ را نبود سر دو پر چه سود کند
|
چو زور و زهره نباشد سلاح و اسب چه سود
|
|
چو دل دلی ننماید جگر چه سود کند
|
چو روح من تو نباشی ز روح ریح چه سود
|
|
بصیرتم چو نبخشی بصر چه سود کند
|
مرا بجز نظر تو نبود و نیست هنر
|
|
عنایتت چو نباشد هنر چه سود کند
|
جهان مثال درختست برگ و میوه ز توست
|
|
چو برگ و میوه نباشد شجر چه سود کند
|
گذر کن از بشریت فرشته باش دلا
|
|
فرشتگی چو نباشد بشر چه سود کند
|
خبر چو محرم او نیست بیخبر شو و مست
|
|
چو مخبرش تو نباشی خبر چه سود کند
|
ز شمس مفخر تبریز آنک نور نیافت
|
|
وجود تیره او را دگر چه سود کند
|