| مکن مکن که پشیمان شوی و بد باشد | که بی‌عنایت جان باغ چون لحد باشد | |
| چه ریشه برکنی از غصه و پشیمانی | چو ریش عقل تو در دست کالبد باشد | |
| بکن مجاهده با نفس و جنگ ریشاریش | که صلح را ز چنین جنگ‌ها مدد باشد | |
| وگر گریز کنی همچو آهو از کف شیر | ز تو گریزد آن ماه بر اسد باشد | |
| نه گوش تو سخن یار مهربان شنود | نه پیش چشم تو دلدار سروقد باشد | |
| نشین به کشتی روح و بگیر دامن نوح | به بحر عشق که هر لحظه جزر و مد باشد | |
| گذر ز ناز و ملولی که ناز آن تو نیست | که آن وظیفه آن یار ماه خد باشد | |
| چه ظلم کردم بر حسن او که مه گفتم | صد آفتاب و فلک را بر او حسد باشد | |
| خموش باش و مگو ریگ را شمار مکن | شمار چون کنی آن را که بی‌عدد باشد |