سماع صوفیان می درنگیرد
|
|
که آتش هیزمی را تر نگیرد
|
یقین میدانک جسمانیست آفت
|
|
مکوپ این دست تا پا برنگیرد
|
بیابد خلوت عشرت مسیحا
|
|
اگر مجلس ز گاو و خر نگیرد
|
چرا در بزم خلوت بیگرانان
|
|
دل ما عیش را از سر نگیرد
|
نه اصل این بنا باشد کلوخی
|
|
کلوخی لطف آن دلبر نگیرد
|
که چشم حقد یوسف را نداند
|
|
که بانگ چنگ گوش کر نگیرد
|
ز هر آهو نه صحرا مشک یابد
|
|
ز هر گاوی جهان عنبر نگیرد
|
ز هر نی ناله مشتاق ناید
|
|
و هر مرغی ز نی شکر نگیرد
|
چه داند لطف زهره زهره رفته
|
|
که او را گوشه چادر نگیرد
|
می جان را بجز جانی ننوشد
|
|
که جسمانی می انور نگیرد
|
نه هر ابری حریف ماه گردد
|
|
که اختر را بجز اختر نگیرد
|
اگر دلدار گیرد در جهان کس
|
|
از این دلدار ما خوشتر نگیرد
|
خداوند شمس دین آن نور تبریز
|
|
که هر کس را چو من چاکر نگیرد
|