خنک جانی که او یاری پسندد
|
|
کز او دوریش خود صورت نبندد
|
تو باشی خنده و یار تو شادی
|
|
که بیشادی دهان کس نخندد
|
تو باشی سجده و یار تو تعظیم
|
|
که بیتعظیم هرگز سر نخنبد
|
تو باشی چون صدا و یار غارت
|
|
چو آوازی به نزد کوه و گنبد
|
تو آدینه بوی او وقت خطبه
|
|
نه ز آدینه جدا چون روز شنبد
|
نگر آخر دمی در نحن اقرب
|
|
نظر را تا نجنباند نجنبد
|
خیالی خوش دهد دل زان بنازد
|
|
خیالی زشت آرد دل بتندد
|
بر او مسخره آمد دل و جان
|
|
گه از صله گه از سیلیش رندد
|
مزن سیلی چنانک گیج گردم
|
|
ز گیجی دور افتم ز اصل و مسند
|
خمش تا درس گوید آن زبانی
|
|
که لا باشد به پیشش صد مهند
|
اگر گویی تو نی را هی خمش کن
|
|
بگوید با لبش گو ای مید
|