| جز من که می‌روم ز پی کنه رفعتش | دیگر بر آسمان که نهادست نردبان | |
| ای عقل پیر این فلک نوجوانکه هست | منظور چشم و کام دل و آرزوی جان | |
| گر عاقلی ز یک جهتانش درین دیار | از داعیان و معتقدان و فدائیان | |
| بگشای چشم دقت و از بهر نصرتش | چندین هزار دست دعا بین بر آسمان | |
| کوته کنم سخن چو ازین نظم مدعا | تاریخ تازه‌ایست که خواهد شدن عیان | |
| بهر شکست لشگر روم آن سپه شکن | چون باسپاه خویش چو سیلاب شد روان | |
| نوعی به صدمه ریشه‌ی ایشان ز بیخ کند | کز باغ برکند خس و خاشاک باغبان | |
| چون بود بر فتادن رومی رواج دین | ز اقبال حمزه‌ی عجم آن شاه نوجوان | |
| امثال برفتاد که بر لوح روزگار | تاریخ بر فتادن رومی شود همان | |
| تا رو نهد ز گردش چرخ ستیزه گر | آشوب و انقلاب به این طرفه خاکدان | |
| این شاه شاهزاده عالم بر غم چرخ | امنیت زمین و زمان را بود ضمان |