| شب دوش از فغانم آن چنان عالم به جان آمد | که هرکس را زبانی بود با من در فغان آمد | |
| چو باد شعله‌ی جنبان زد حریفان را به جان آتش | مرا هر حرف کز سوز دل خود بر زبان آمد | |
| تزلزل بس که برهم زد سراپای وجود را | چو موسیقار صد فریادم از هر استخوان آمد | |
| به زعم بردباری هرکه را از دوستان گفتم | که باری از دلم بردار بر طبعش گران آمد | |
| به خود تا نقش می‌بستم کزین غمخانه بگریزم | سپاه غم به ره بستن جهان اندر جهان آمد | |
| برون جست از حصار استوار سینه‌ی مجنون‌وش | دل صابر که قصر پیکرم را پاسبان آمد | |
| گریبان می‌دریدم کز جنون عریان شود ناگه | نوید خلعت خاص از بر نواب خان آمد | |
| سر گردنکشان دارای جم فرمان محمدخان | که خاک پای او تاج سر هفت آسمان آمد | |
| جوانبخت جهان صاحب کز استعداد دانائی | مصاحب با شه دانا دل صاحبقران آمد | |
| امیر آسمان رفعت که خورشید درخشانش | به جاروب زرافشان خاک روب آستان آمد | |
| سجودش واجبست از بهر شکر دفع آفتها | که در عالم وجودش مایه‌ی امن و امان آمد | |
| نماند نامسخر هیچ‌جا در مشرق و مغرب | ز عزم او که با حزم سکندر توامان آمد | |
| باستقلال بادا بر سریر سلطنت دایم | که استقرار دوران را زمان او ضمان آمد | |
| به سرداری و سلطانی و خانی کی فرود آید | سر کرسی‌نشینی کز ازل کرسی نشان آمد | |
| مروت با وجود جود حاتم ختم شد به روی | که از کتم عدم بیرون به دست زرفشان آمد | |
| قبای دولت او را نخواهد بود کوتاهی | که ذیلش متصل با دامن آخر زمان آمد | |
| به هر جا شد عنان تاب آن جهانگیر قوی طالع | سپاه نصرتش از پی عنان اندر عنان آمد | |
| ز تعجیل قضا تیر دعا در دفع خصم او | ملاقات کمان ناکرده پران بر نشان آمد | |
| پرید از آشیان چرخ نسر طایر از دهشت | پی صید آن شکار انداز هرگه در کمان آمد | |
| بنا کرد آشیانی برفراز لامکان دوران | که مرغ همتش را عار ازین هفت آشیان آمد |