| گر بدندی در زمان او به جای جود و عدل | شهره گشتی بخل و ظلم از حاتم و نوشیروان | |
| بحر بازی بازی از در و گوهر گردد تهی | چون کند وقت گوهر بخشی قلم را امتحان | |
| های و هوی و لشگر و خیل و سپه در کار نیست | عالمی را کان جهان سالار باشد پاسبان | |
| از پی گنجایش برخاست دیوار حجاب | از میان چار دیوار مکان و لامکان | |
| بی‌طلب حاضر شود چون خوردنیهای بهشت | بر سر خوان نوالش هرچه آید در گمان | |
| عرشیان آیند اگر بهر تواضع بر زمین | خسروان را آستین بوسند و او را آستان | |
| در زمین ذات و خیر دولتش روزی که کرد | نصرت استیلا پی رد جلای ناگهان | |
| دهر هم دولت یمینش گفت و هم نصرت یسار | چرخ هم شوکت قرینش خواند و هم صاحبقران | |
| خلعتی کایزد به قد کبریای او برید | در زمان شاه عالی همت حاتم زمان | |
| گر بریزند از در جوئی به هامون آب بحر | ور به بیزند از گوهر خواهی به دقت خاک کان | |
| ور ملک از کارگاه قدرت آرد تار و پود | ور فلک از نقش بند غیب گیرد نقشدان | |
| نقش تشریفی چنان صورت نمی‌بندد مگر | در میان دستی برآرد نقش پرداز جهان | |
| وه چه تشریف آسمانی در زمین انجم نما | سهو کردم آفتابی بر زمین اختر فشان | |
| بر سر تشریح تاجی فرق گوهرهای فرد | با کمر در جوهراندوزیش دعوی در میان | |
| در خور آن تاج تابان جقه‌ای کز همسری | می‌زند پر بر پر خورشید در یک آشیان | |
| از شعاع چارقب روز و شب اندر شش جهت | مشعل خورشید مخفی و سواد شب نهان | |
| از علامت‌های تشریف شریف آصفی | همرهش زرین دواتی سربه سر گوهرنشان | |
| از پی تشریف اسبی در سبک خیزی چو باد | زیر زین آسمان سنگ از گوهرهای گران | |
| مرکبی کاندم که آرمیده راند راکبش | شام باشد دهری خفتن در آذربایجان | |
| توسنی کز روز باد پویه‌اش گوی زمین | در شتاب افتد چو کشتی کش دواند بادبان |