| باد مسعود و همایون خلعت شاه جهان | بر وزیر جم سریر کامکار کامران | |
| آصف اعظم مهین دستور خاقان عجم | مرکز عالم گزین معیار پرگار جهان | |
| میرزا سلمان سلیمان زمان فخر زمین | پایه‌ی دین و دول سرمایه‌ی امن و امان | |
| آن که از جوهرشناسی روز بازار ازل | فخر کرد از جوهر ذاتش زمین بر آسمان | |
| وانکه گنجور کزو آفرینش برنیافت | گوهری مانند او در مخزن آخر زمان | |
| هست رایش پادشاهی کز ازل دارد لقب | مه‌لوا فرمانروا کشورگشا گیتی‌ستان | |
| برخی از اوصاف او در آصف بن برخیاست | زان که از کرسی نشین فرقت تا کرسی نشان | |
| بر سر طور ظفر او راند موسی وار رخش | در تن دهر سقیم او کرد عیسی‌وار جان | |
| بود دهر پیر را طبع زلیخا کاین چنین | شاهد یوسف جمال عهد او کردش جوان | |
| آن چه گردان توانا در جهانگیری کنند | در بنانش می‌تواند کرد کلک ناتوان | |
| خلق بهر داوری بر آستانش صف زنند | آفتاب خاوری چون سر زند از خاوران | |
| آستینش جبهه‌ی فرساینده‌ی میر و وزیر | آستانش سجده‌ی فرماینده‌ی سلطان و خان | |
| دهر معلول از علاجش خسته‌ی عیسی طبیب | خلق عالم در پناهش گله موسی شبان | |
| می‌تواند کرد تدبیرش به یکدیگر به دل | ثقل و خفت در مزاج آهن و طبع دخان | |
| مانده پرگاری ز حفظش کز برای پاس مال | دزد چون پرگار می‌گردد به گرد کاروان | |
| از نهیب نهی او در نیمه ره باز ایستد | تیر پرانی که بیرون رفته باشد از کمان | |
| گوی را از جا بجنباند به نیروی قضا | گر کند احساس منع از صولت او صولجان | |
| انتقامش چون کند دست ضعیفان راقوی | پشه در دم برکند گوش از پیل دمان | |
| مژده‌ی عونش چو سازد زیر دستان را دلیر | از تلاش روبه افتد در زیان شیر ژیان | |
| عون او خلق جهان از از بد عالم پناه | عهد او عهد و امان را تا دم محشر ضمان |