| وز سموم فاقه در کشت وجود من نماند | یک سر مو نشاه‌ی نشو و نما در خشک و تر | |
| وز ضرورت بر درت هرچند کردم عرض حال | از جوابی هم نشد گوش امیدم بهره‌ور | |
| در چه دوران رشک نزدیکان شدند امسال و پار | از درت من دورتر هر سال از سالی دگر | |
| چشم این کی از تو بود ای داور کی اقتدار | کاندرین حالت به خویشم واگذاری این قدر | |
| من نه آخر آن ثناخوانم که در بزم تو بود | مسندمنصوب من از همگنان مرفوع تر | |
| زر برایت در قطار اهل دعوت داشتند | بختیان من به پیش‌آهنگی از گردون گذر | |
| وین زمان هم هر شب از شست دعایم بهر تو | قاب و قوسین است آماج سهام کارگر | |
| دشمن از بی‌مهریت آرد اگر روزم به شام | پشت من گرم است ازین ای آفتاب بحر و بر | |
| کانکه می‌داند که شبها در چه کارم بهر تو | باز شامم می‌تواند کرد از مهرت سحر | |
| هست چون زیب لب اطناب مهر اختصار | بر دعای او کن ای داعی سخن را مختصر | |
| تا ز اخیار است رضوان روضه‌ی آرای جنان | تا ز اشرار است مالک آتش افرزو سقر | |
| از سعادت دوستانت را جنان بادا مکان | وز شقاوت دشمنانت را سقر بادا مقر |