| ای به فر ذات بی‌همتا دو عالم را مقر | سایه‌ی خورشید عونت هفت گردون را سپر | |
| بهر حمل بار حملت کاسمان هم سنگ اوست | کوه می‌بندد خیال اما نمی‌بندد کمر | |
| چرخ کاندر ضبط گیتی نیست رایش را نظیر | نسخه‌ی قانون تدبیر تو دارد در نظر | |
| از تو عالم کامرانست ای کریم کامکار | چون زبان از نطق و گوش از سامعه‌ی چشم از بصر | |
| آسمان عظم تو سنجید و شکستی شد پدید | در یکی از کفه‌های اعظم شمس و قمر | |
| هیتت وقت ظفر چون جبنبش آرد در زمین | گوید از دهشت زمین با آسمان این المفر | |
| کاروان سالار فتحت چون رسد از گرد راه | از سپاه خصم بربندد ظفر بار سفر | |
| دولتت نخلی است کز خاصیت فطری مدام | نصرتش شاخ است و فتحش برگ و اقبالش ثمر | |
| گر پناه محرمان گردی نباشد هیچ جا | فتوی آزارشان از هیچ مفتی معتبر | |
| گر کنی استغفرالله قصد تا مجرم کشی | گردد اندر هفت ملت خون معصومان هدر | |
| از کمال افزائی اکسیر حکمت‌های تو | می‌توان نقص جمادیت بدر برد از مدر | |
| ز اقتضای عهد استغنا خواصبت می‌شود | حالت جر زود در ترکیب رفع از حرف جر | |
| دیده‌ی جن و ملک کم دیده در یک آدمی | ای خدیو نامدار نامجوی نامور | |
| این همه فر و جلال و این همه شان و جمال | این همه لطف مقال و این همه حسن سیر | |
| گردد از افراط مالامال نعمت صد جهان | توشمالت بهر یک مهمان چو آرد ماحضر | |
| بر درت کانجا مکرر گنج‌ها را برده باد | نیست در چشم گدا چیزی مکررتر ز زر | |
| وقت زر بخشیدنت گردد زمین هم پر نجوم | بس که شهری را درد دامن سپاهی را سپر | |
| شهریارا سروران عالم مدارا داورا | ای ضمیرت با قضا در کشتی دانش قدر | |
| دارم از کم لطفیت در دل شکایت گونه‌ای | ز اعتماد عفوت اما می‌کنم از دل بدر | |
| در تمام عمر امسال این شکست آمد مرا | کز ممر مسکنت شد خانه‌ام زیر و زبر |