| بلبل افسانه گو چون پرده از مضمون کشید | بلبل مضمون شنو گفت ای رفیق چاره‌بر | |
| خیز و در گوش دل آن بی‌گنه خوان این سرود | کای ز طبعت جلوه گر اشخاص معنی در صور | |
| آن که در دانستن قدر سخن همتاش نیست | کی معطل می‌کند او چون توئی را این قدر | |
| در تو پوشانند اگر از عیب مردم صد لباس | کی شود پوشیده پیش خاطر او این هنر | |
| کز نی خوش جنبش کلک تو در اوصاف او | می‌رود زین شکرستان تا به خوزستان شکر | |
| وز ثنایش طبع مضمون آفرینش می‌کند | در تن شخص فصاحت هر زمان جان دگر | |
| وز مدیحش کاروان سالار فکرت می‌دهد | کاروانهای جواهر را سر اندر بحر و بر | |
| گر نصیحت می‌پذیری خیز و در باغ خیال | از زلال نظم کن نخل قلم را بارور | |
| وز سحاب تربیت هرچند بر کشت دلت | ز اقتضای خشگ سال لطف کم ریزد مطر | |
| آن چنان رو بر سر مدحش کز اعجاز سخن | از حجر دهقانی طبعت برانگیزد شجر | |
| وز شجر بی‌انتظار مدت نشو و نما | دامن آفاق هم پر گل شود هم پر ثمر | |
| من که بر لب داشتم ز افسردگی مهر سکوت | بر گرفتم مهر و بگرفتم ثنا خوانی ز سر |