گر جان عاشق دم زند آتش در این عالم زند
|
|
وین عالم بیاصل را چون ذرهها برهم زند
|
عالم همه دریا شود دریا ز هیبت لا شود
|
|
آدم نماند و آدمی گر خویش با آدم زند
|
دودی برآید از فلک نی خلق ماند نی ملک
|
|
زان دود ناگه آتشی بر گنبد اعظم زند
|
بشکافد آن دم آسمان نی کون ماند نی مکان
|
|
شوری درافتد در جهان، وین سور بر ماتم زند
|
گه آب را آتش برد گه آب آتش را خورد
|
|
گه موج دریای عدم بر اشهب و ادهم زند
|
خورشید افتد در کمی از نور جان آدمی
|
|
کم پرس از نامحرمان آن جا که محرم کم زند
|
مریخ بگذارد نری دفتر بسوزد مشتری
|
|
مه را نماند زهره را تا پرده خرم زند
|
افتد عطارد در وحل آتش درافتد در زحل
|
|
زهره نماند زهره را تا پرده خرم زند
|
نی قوس ماند نی قزح نی باده ماند نی قدح
|
|
نی عیش ماند نی فرح نی زخم بر مرهم زند
|
نی آب نقاشی کند نی باد فراشی کند
|
|
نی باغ خوش باشی کند نی ابر نیسان نم زند
|
نی درد ماند نی دوا نی خصم ماند نی گوا
|
|
نی نای ماند نی نوا نی چنگ زیر و بم زند
|
اسباب در باقی شود ساقی به خود ساقی شود
|
|
جان ربی الاعلی گود دل ربی الاعلم زند
|
برجه که نقاش ازل بار دوم شد در عمل
|
|
تا نقشهای بیبدل بر کسوه معلم زند
|
حق آتشی افروخته تا هر چه ناحق سوخته
|
|
آتش بسوزد قلب را بر قلب آن عالم زند
|
خورشید حق دل شرق او شرقی که هر دم برق او
|
|
بر پوره ادهم جهد بر عیسی مریم زند
|