| سپهر منزلتا به هر عذر تقصیری | عریضه‌ایست رهی را به خدمت نواب | |
| دمی کز آمدن موکب سبک جنبش | شد این زمین چو سپهر از نجوم زینت یاب | |
| من فتاده بی‌قدرت گران حرکت | که پای جنبشم از بخت خفته بود به خواب | |
| به علت دگرم نیز عذر لنگی بود | که بسته بود رهم را بر آن خجسته جناب | |
| اگر چه خسته و بیمار آمدن بدرت | نبود نزد خرد خارج از طریق صواب | |
| ولی ز غایت آزار بود در جنبش | ز جزو جزو تنم موجب هزار عذاب | |
| کز آفت تف تابنده بودم اندر تب | وز آتش تب سوزنده بودم اندر تاب | |
| کنون که شعله‌ی تب اندکی شکسته فرو | بهانه را چو مرض داده‌ام به حکم جواب | |
| شود گر از عقب عذر باز کاهلی | ز محتشم به گناه اعتراف و از تو عقاب | |
| همیشه تا خرد اندر حساب مدت عمر | به شام شیب رساند سخن ز صبح شباب | |
| ز طول عهد سر از جیب شیب برنکند | حساب مدت عمر تو تا به روز حساب |