| جهان جهان دگر شد چو گشت زینت یاب | ز شهسوار بلند اختر هلال رکاب | |
| زمان زمان دگر گشت چون رواج گرفت | ز شهریار فلک مسند رفیع جناب | |
| سپهر طرح نسق ریخت چون مهم جهان | نصیب شد که رسد زان جهانستان به نصاب | |
| بزرگ حوصله‌ی محراب بیک دریادل | که ابر همت او می‌دهد به دریا آب | |
| مبارزی که چو تیعش علم شود در رزم | سپر ز واهمه در سر کشد فلک ز سحاب | |
| تهمتنی که ز آشوب صیت رستمیش | گرفته تربت رستم طبیعت سیماب | |
| اگر ز روی عتاب اندر آسمان نگرد | کند مهابت او آفتاب را مهتاب | |
| و گر ز عین عنایت نظر کند به زمین | به آب خضر مبدل شود تراب سراب | |
| رسیده حسن سکوتش به آنکه آموزند | ز داب او همه شاهان و خسروان آداب | |
| مفاخرند به عهدش لیالی و ایام | مباهیند به ذاتش اسامی و القاب | |
| چو سر به دعوی مالک رقابی افرازد | نهند گردن تسلیم مالکان رقاب | |
| جهان نهفته ز اعمی نباشد ار باشد | جمال او به دل آفتاب عالمتاب | |
| فروغ سلطنت او فرو گرفته جهان | هنوز اگرچه نهان است در نقاب حجاب | |
| گشوده بر رخ عزمش زمانه صد در فتح | نکرده سلطنت او هنوز فتح‌الباب | |
| به ناز گام به ره می‌نهد تصرف او | اگر چه سلطنت افتاده در پیش بشتاب | |
| بسی نمانده که در چار رکن دهر کنند | خلایق دو جهان سجده پیش یک محراب | |
| در آن امور که باشد قضا تقاضائی | قدر چکار کند جز تهیه‌ی اسباب | |
| ز آسمان به زمین سیم و زر شود باران | محیط همت او آب اگر دهد به سحاب | |
| درنده بغل و دامن است آن زر و سیم | که سایلان درش می‌برند از همه باب | |
| فلک اگر به در او رود بزر چیدن | کند ز ننگ زر آفتاب را پرتاب |