| ز قدسیمبران بزم او عجب چمنی است | که نخل‌هاش چمانند و سروهاش روان | |
| ز روی لاله‌رخان مجلسش عجب باغی است | که از شراب و خمار آمدش بهار و خزان | |
| ز پرتو نظرش حسن رایت پرورشی | که طعنه بر پریان می‌زنند آدمیان | |
| بلند رتبه امیرا کسی که از توفیق | گرفته بود زمین و زمان بتیغ زبان | |
| فکنده بود به جائی کمند نظم بلند | که می‌نمود از آن کوتهی کمند گمان | |
| چنان زبون شده امروز کز مشاهده‌اش | زمین پر است ز سیلاب چشم اهل زمان | |
| بلیه‌ای که بر او آسمان گماشته است | گران‌تر است ز حمل زمین تحمل آن | |
| مگر امانی و آمالش از حمایت تو | روا شوند که یابد از آن بلیه امان | |
| به کیمیای نظر گر مس وجودش را | توجه تو کند زر بر این عمل چه زیان | |
| سخن تمام چو شد محتشم برای دعا | به جنبش آر زمانی زبان ادعیه خوان | |
| همیشه تا بود از روز و روزگار اثر | مدام تا بود از شاه و شهریار نشان | |
| به روزگار دراز آن خدیو ملک طراز | بود سریر نشین بلکه پادشاه نشان |