| چو دی نسیم سحر خورد بر مشام جهان | صبا رسید و رسانید بوی روضه‌ی جان | |
| فتاد زمزمه ذوقناک در افواه | که یافت لذت از آن صدهزار کام و زبان | |
| ز دشت خاست غباری که فیض نور از وی | زیاده از دگران یافت دیده‌ی نگران | |
| صدای نوبت دولت بلند گشت و درید | فلک ز صولت آن پرده‌های گوش کران | |
| منادی طرب آهنگ بانگ زد که رسید | مواکب ظفر آثار شهریار جهان | |
| امیرزاده عالی نسب ولیجان بیک | ولیعهد ابد انتساب خان زمان | |
| بزرگ فر بلند اختر قوی فطرت | جلیل قدر فلک رتبه‌ی رفیع مکان | |
| ز رتبه‌ی طاق میان هزار یکه سوار | ز جذبه‌ی فرد میان هزار یکه جوان | |
| به بزم ازو متنزل سران افسر بخش | به رزم ازو متوهم ملوک ملک ستان | |
| شود چو گرم عطا آه از ذخایر بحر | دهد چو داد سخا وای بر دفاین کان | |
| به آن محیط عطا بس خطاست نسبت ابر | که هست او گوهر افشان و ابر قطره چکان | |
| به مجمعی که نباشد ورای خسرو و شاه | بود ز رتبه نشان این چه رتبه است و چه شان | |
| هزار عذر بگوید اگر قضا ناگه | جهد خدنگ قضا بی‌رضای او ز کمان | |
| به مهره‌ی کمر کوه اگر اشاره کند | هزار مرحله ره در میان به نوک سنان | |
| به زور خط شعاعی چنان شود سفته | که سر کن فیکون آشکار گردد از آن | |
| محل نیزه رساندن ز زورمندی وی | تفاوتی نکند در اثر سنان وبنان | |
| اگر قضا مدد از وی طلب کند شکند | به زور باد پر پشه پشت پیل دمان | |
| بلامکان جهد از هیبتش کرنگ فلک | حواله گر بسرونش کند دوال عنان | |
| مه فلک که به نعل سمند اوست قرین | ستاره‌ایست که با آفتاب کرده قران | |
| به شرح حسن وفایش که شیوه‌ی ابدیست | نه عمر نوح وفا می‌کند نه طی لسان |