| خون دشمن شده در شیشه‌ی تن صاف و به جاست | که کند خنجر خون‌خوار تو را مهمانی | |
| عید خلقی تو و در عید گه دولت تو | خصم افراخته گردن شتر قربانی | |
| جمع بی‌امر تو گر عازم کاری باشد | نکند ور کند از بیم کند پنهانی | |
| باج ده فخر کند گر به مثل گیرد باج | بنده‌ی هندیت از خسرو ترکستانی | |
| در زمان تو اگر یوسف مصری باشد | خویش را بهر شرف نام کند کاشانی | |
| عیب‌جو یافته ویران دل از این غصه که هیچ | نیست در ملک تو نایاب به جز ویرانی | |
| بد سگالی که ز ملک تو شکایت دارد | هست جغدی که به تنگ است از آبادانی | |
| با رعایای تو عیسی ز فلک می‌گوید | ای خوش آن گله که موسی کندش چوپانی | |
| مرکز دایره‌ی عالم از آن مانده به جا | که تو پرگار درین دایره می‌گردانی | |
| صیت این دولت بر صورت از آن است بلند | که تو صاحب خرد این سلسله می‌جنبانی | |
| تیغ رانی شده ممنوع که بر رغم زمان | تو در اصلاح جهان تیغ زبان میرانی | |
| بوعلی گر سخنان حسن افتاده تو را | نشنود نام برادر به حسن ترخانی | |
| تا به عانت ز خوش آمد بعد و خوش نشوند | راه مردان نزند وسوسه‌ی شیطانی | |
| دولتت راست جمالی که تماشائی آن | چشم بر هم نزند تا ابد از حیرانی | |
| حسن تدبیر تو نقشیست بدیع‌التصویر | که مگر ثانیش اندر قلم آرد مانی | |
| قصر قدر تو رواقیست که می‌اندازد | سایه بر منظر کیوان ز بلند ایوانی | |
| فیض دست تو پس از حاتم طی دانی چیست | بعد باران شتائی مطر نیسانی | |
| کفه بر کفه نچربید ز میزان قیاس | وزن کردند چو خانی تو با خاقانی | |
| به طریقی که محمد ز ولی‌الله یافت | قوت اندر جسد دین ز قوی پیمانی | |
| ای سمی نبی از ملک تو دورست زوال | به ولیعهدی مبسوط ولی سلطانی |