| دوستان مژده که از موهبت سبحانی | می‌رسد رایت منصور محمد خانی | |
| رایتی کرد سر علمش گردیده | همچو پروانه‌ی جانباز مه نورانی | |
| رایت رفعتش افکنده لباسی دربر | کز گریبان فلک می‌کندش دامانی | |
| رایتی صیقلی مهجه نورانی او | برده از روی جهان رنگ شب ظلمانی | |
| رایتی گرد وی از واسطه‌ی فتح و ظفر | کار اصناف ملک آیت نصر خوانی | |
| رایتی ذیل جلالش گه گرد افشاندن | کرده بر مهر جلی شعشعه‌ی نورافشانی | |
| رایتی ریتش افکنده فلک را به گمان | زد و خورشید که ثانیش ندارد ثانی | |
| رایتی آیت فتح آمده از پا تا سر | همچو افراخته تیغ علی عمرانی | |
| حبذا صاحب رایت که به همراهی شاه | شد مصاحب لقب از غایت صاحب شانی | |
| سرو سر خیل قزلباش که بر خاک درش | می‌نهد ترک قزل پوش فلک پیشانی | |
| خان اعظم که خواقین معظم را نیست | پیش فرماندهیش زهره‌ی نافرمانی | |
| ای امیر فلک اورنگ که بر درگه توست | قسمی از پادشهی حاجبی و دربانی | |
| شرفه غرفه‌ی تحتانی قصرت دارد | طعنه بر کنگر این منظره‌ی فوقانی | |
| کبریای تو محیطی است که پایانش را | پا به آن سوی جهات است ز بی‌پایانی | |
| قصر جاه تو چنان ساخت که خالی نشود | بی‌زوالی که شد این دار فنا را بانی | |
| چون سلیمان جلیلی که اگر مور ذلیل | یابد از تربیتت بهره کند ثعبانی | |
| ضعفا را چو کند تقویتت جان در تن | ذره خورشید شود قطره کند عمانی | |
| آن که با حفظ تو در حرب گه آید عریان | جلد فرسوده کند بر جسدش خفتانی | |
| وانکه حفظش نکنی گر بود الماس لباس | بر تنش غنچه‌ی بی‌خار کند پیکانی | |
| در محیط غضبت پیکری لنگر خصم | کشتی نیست که آخر نشود طوفانی |