| ایا صبا برسان تحفه‌ی درود و سلام | ز کمترین خلایق به بهترین انام | |
| پناه ملک و ملل پاسبان دین و دول | جهان علم و عمل کاشف حلال و حرام | |
| سمی صدر رسل هادی جمیع سبل | سر رئوس امم تاج تارک اسلام | |
| خدایگان صدور جهان که در آفاق | صدارت از شرفش در تفاخر است مدام | |
| بگو ولی به زبانی کزو اثر بارد | که ای جلال تو را جلوه در لباس دوام | |
| غلام بی بدلت محتشم که خواند اول | بر آسمان ملکش زیب و زینت ایام | |
| بر او زمین وسیع آخر آن چنان شد تنگ | که گشت شیره‌ی جان در تنش فشرده تمام | |
| نه پای راه نوردی که در گشایش کار | ره امید به دستش دهد گشایش کام | |
| نه یک سرو تن فردی که سوی حاتم طی | کند به کبر نگاه و کند به ناز خرام | |
| اگر چه گه گهش از شاخسار این دولت | سبک بهاثمری تازه می‌کند لب و کام | |
| ولی ز گلشن جود شهش ز بخت زبون | نسیم لطف تمامی نمی‌رسد به مشام | |
| که چون دهد به تنعم دماغ را ترطیب | شود ز فیض پذیرای صد هزار الهام | |
| درین زمان که غم انگیز گشتنش می‌کرد | زمانه باده‌ی عیشی که ریختش درجام | |
| همان رحیق روان کلام مولی بود | که بود هم طرب آغاز و هم نشاط انجام | |
| کلام نی که زلالی بدیع سلسله‌ای | طراز دوش امم گوشوار گوش گرام | |
| زهر دوا و مصرع آن گشته از فصاحت باز | دری جدید به روی دل ذوی الافهام | |
| به مرده خضر کلامش چو داد آب حیات | حدیث زیره و کرمان ز کلک خوش ارقام | |
| چنان نمود که شیرین تکلمان ظریف | نبات را به تکلف نهند حنظل نام | |
| ز فیض ابر مقالت چو مستفیض شدند | به قدر جوهر ادراک خود خواص و عوام | |
| ز سرزمین فصاحت روایح گلها | بسیط روی زمین را فرو گرفت تمام |