| اگر در سپه بعضی از سروران را | شد آهنگ دارائی آن جهانی | |
| سر او سلامت که دارد ز رفعت | سزاواری فر تاج کیانی | |
| زهی نیک رائی که معمار سعیت | بنای صلاح جهان راست بانی | |
| اگر سد حفظ تو حایل نگردد | زمین پر شود ز آفت آسمانی | |
| به دم دایم آتش فروزند مردم | ولیکن تو دانا دل از کامرانی | |
| پی پستی شعله‌ی فتنه هرجا | دمیدی دمی کردی آتش نشانی | |
| چو سهم جهادت به حکم اشارت | چو تیر قضا می‌رسد بر نشانی | |
| سپاه تو را روز هیجا چه حاجت | بشست آزمائی و زورین کمانی | |
| ز خاصیت خصمیت دشمنان را | کند موی سنجاب بر تن سنانی | |
| جلالت کزین تنگ میدان برونست | از آن سو کند دهر را دیده‌بانی | |
| به عهد تو حکم سلاطین دیگر | همه ناروان چون زر ایروانی | |
| زبان صلاح تو شمشیر قاطع | در اصلاح آفات آخر زمانی | |
| به این طینت ای زینت چار عنصر | بر آب و گلت می‌رسد قهرمانی | |
| سرا سرورا داد از دست دوران | که داد از ستم داد نامهربانی | |
| بر افروخته آتشی در عذابم | که دودش رسیده به چرخ دخانی | |
| دورنگی و یک رنگ سوزیش دارد | رخم را به حیثیت زعفرانی | |
| که چون رنگ کارم دگرگون نگردد | به این اشگ کولاکی ارغوانی | |
| ز دولاب گردانی آن مشعبد | کز آن غرق فتنه است این مصرفانی | |
| ز من یوسفی گشته امسال غایب | که هجرش مرا کرده یعقوب ثانی | |
| چه یوسف عزیزی به صد گنج ارزان | به بازار سودائیان معانی |