عاشق آن قند تو جان شکرخای ماست
|
|
سایه زلفین تو در دو جهان جای ماست
|
از قد و بالای اوست عشق که بالا گرفت
|
|
و آنک بشد غرق عشق قامت و بالای ماست
|
هر گل سرخی که هست از مدد خون ماست
|
|
هر گل زردی که رست رسته ز صفرای ماست
|
هر چه تصور کنی خواجه که همتاش نیست
|
|
عاشق و مسکین آن بیضد و همتای ماست
|
از سبب هجر اوست شب که سیه پوش گشت
|
|
توی به تو دود شب ز آتش سودای ماست
|
نیست ز من باورت این سخن از شب بپرس
|
|
تا بدهد شرح آنک فتنه فردای ماست
|
شب چه بود روز نیز شهره و رسوای اوست
|
|
کاهش مه از غم ماه دل افزای ماست
|
آه که از هر دو کون تا چه نهان بودهای
|
|
خه که نهانی چنین شهره و پیدای ماست
|
زان سوی لوح وجود مکتب عشاق بود
|
|
و آنچ ز لوحش نمود آن همه اسمای ماست
|
اول و پایان راه از اثر پای ماست
|
|
ناطقه و نفس کل ناله سرنای ماست
|
گر نه کژی همچو چنگ واسطه نای چیست
|
|
در هوس آن سری اوست که هم پای ماست
|
گر چه که ما هم کژیم در صفت جسم خویش
|
|
بر سر منشور عشق جسم چو طغرای ماست
|
رخت به تبریز برد مفخر جان شمس دین
|
|
بازبیاریم زود کان همه کالای ماست
|