| توقف ارچه گره گشت کار نصرت را | محل کار ولی بیشتر به کار آمد | |
| ز ناز خوی بتان دارد آرزو چه عجب | اگر امید تو را دیر در کنار آمد | |
| عدو چو پنجه‌ی قدرت به پنجه‌ی تو فکند | چه تا بهاش که در دست اقتدار آمد | |
| به جای ماند دو روزی ولی نرفت از جا | اساس دولت و نصرت که استوار آمد | |
| خوشا سحاب صلاح تو کز ترشح آن | تمام ناشده فصل خزان بهار آمد | |
| برای جان عدو قهرت آتشی افروخت | که کار شعله‌ی دوزخ زهر شرار آمد | |
| ولی چو حلم تواش بر در انابت دید | بر او ز ابر ترحم عطیه بار آمد | |
| جهان فدای شعورت که تا به قوت عقل | جهان ستان ز عدوی ستم شعار آمد | |
| نه در ضمیر کسی فکر کارزار گذشت | نه بر زبان کسی حرف گیر و دار آمد | |
| درین محیط پرآشوب زورق که و مه | ز لنگری که تو را بود بر کنار آمد | |
| اگرچه بود به گردت حصارهای دعا | دعای محتشمت بهترین حصار آمد | |
| پناه جان تو آن حصن سخت بنیان باد | که نام آن کنف آفریدگار آمد |