| زمانه را دگر آبی به روی کار آمد | که آب روی سلاطین روزگار آمد | |
| صبا به عزم بشارت بگرد شهر سبا | ز پای تخت سلیمان کامکار آمد | |
| عجب اگر دو جهان تن دهد به گنجایش | به این شکوه که آن یکه شهسوار آمد | |
| چو آفتاب که آید ز ابر تیره برون | سمند عزم برون رانده از غبار آمد | |
| تو عیش ساز کن ای جان مضطرب که ز راه | قرار بخش اسیران بی‌قرار آمد | |
| تو دیده باز کن ای بخت منتظر که صبا | به توتیا کشی چشم انتظار آمد | |
| تو ای صبا که زره می‌رسی نوید آلود | ببر به شهر بشارت که شهریار آمد | |
| مهین خدیو سلاطین کامکار رسید | خدایگان خواقین نامدار آمد | |
| قوام ضابطه شش جهت محمدخان | که هفت دایره‌ی چرخ را مدار آمد | |
| چه خان جهان جلالت که از جلالت و شان | ز خسروان جهاندار در شمار آمد | |
| بلند رتبه‌سواری که نعل شبرنگش | سر اکاسره را تاج افتخار آمد | |
| سپهر سده امیری که شرفه قصرش | فراز غرفه این بیستون حصار آمد | |
| ز تنگ ظرفی خود دارد انفعال جهان | ز ذات او که به غایت بزرگوار آمد | |
| ز زیرکی به غلامیش هر که کرد اقرار | ز نیک بختی و اقبال بختیار آمد | |
| به پیش رای جهانگیر او مخالف را | جهان سپار نگویم که جان سپار آمد | |
| طریق شیر شکاری به کائنات نمود | اگرچه پنجه نیالوده از شکار آمد | |
| ایا به عقل گران لنگری که در جنبت | خرد به آن همه دانش سبک عیار آمد | |
| تو آن دقیقه شناسی که حسن تدبیرت | همه موافقت تقدیر کردگار آمد | |
| صلاح رای تو در فتنه بس که صبر نمود | دل مفتون دشمن به زینهار آمد | |
| سحاب تیغ مطر ریزی نکرده هنوز | نهال فتح ز دهقانیت به بار آمد |