| هزار خسرو و خان می‌دوند ناخوانده | گهی که بر سر خوانش صلای مهمان است | |
| به پیش ابر نوالش کسی که با لب خشک | به دست کاسه‌ی چوبین گرفته عمان است | |
| خبر رسیده به توران که یک جهان آراست | که در عمارت ویران سرای ایران است | |
| علو همت عالیش در جهانگیری | بری ز نصرت انصار و عون اعوان است | |
| لباس کوشش صد ساله در قرار جهان | نظر به سعی جمیلش به قد یک آن است | |
| ظهور جو هر صمصام اوست تا حدی | که در غلاف به چشم غنیم عریان است | |
| ایا خدیو سلیمان سپه که هر مورت | درنده‌ی جگر صد هزار ثعبان است | |
| و یا محیط تلاطم اثر که هر شورت | بلند موج تراز صد هزار طوفان است | |
| فتد به زلزله گوی زمین اگر بیند | که بر جبین تو چین در کف تو چوگان است | |
| سر فلک در قصر تو را زمین فرساست | پر ملک سر خوان تو را مگس ران است | |
| ز باد پویه به زانو زمین جهان پیماست | گهی که جنبش رانت مشیر یک ران است | |
| به قدر جود تو در نیست در خزاین تو | اگرچه بیشتر از قطره‌های باران است | |
| ز بعد نامتناهی به طول برده سبق | تباعدی که کمال تو را ز نقصان است | |
| بر آستان تو دایم گدا ز کثرت زر | چو گل جدید لباس و دریده دامان است | |
| حسود نیز ازین غصه‌ی جنون افزا | چو لاله‌ی داغ به دل چاک در گریبان است | |
| چو تیر رخصت قتل مخالفت خواهد | به دستبوس که رسم اجازه خواهان است | |
| بی‌جواب تواضع دو تا کند قد خویش | کمان که قبضه‌ی او بوسه گاه پیکان است | |
| پر است عرصه‌ی عالم ز شهسوار اما | یکی ز شاه سواران سوار میدان است | |
| هزار نجم همایون طلوع گشته بلند | ولی یکیست که خورشید وش نمایان است | |
| اگرچه در جسد هر زمین روان آبیست | همین یکیست که نام وی آب حیوان است |