| سرای دهر که در تحت این نه ایوان است | هزار گنج در او هست اگرچه ویران است | |
| بسیط خاک که در چشم خلق مشت گلی است | هزار صنع در او آشکار و پنهان است | |
| بساط دهر که اجناس کم‌بهاست در آن | گران‌تر است ز صد جان هر آن چه ارزان است | |
| دو جوهرند چراغ جهان مه و خورشید | که کار روز و شب از سیرشان به سامان است | |
| یکی که شمع جهان‌تاب مشرق و فلکست | به روز شعشعه بر غرب پرتو افشان است | |
| دو مظهرند پذیرایشان زمین و فلک | که آن چه مایه‌ی شانست شغل ایشان است | |
| زمین که پایه تخت فلک کشیده به دوش | سریر دار مه و آفتاب رخشان است | |
| فلک که حلقه‌ی زر کرده از هلال به گوش | غلام حلقه به گوش فدائی خان است | |
| سپهر کوکبه مرشد قلی جهان جلال | که کبریایش برون از جهات و امکان است | |
| خدیو تخت نشین خان پادشاه نشان | که در دو کون نشان از بلندی شان است | |
| سپه ز جمله جهانست و او سپهدار است | جهان ز شاه جهانست و او جهانبانست | |
| در ثناش به خانی چه سان زنم کورا | چو کسری و جم و دارا هزار دربان است | |
| ز اعظم او که جهان ظرف تنگ حیز اوست | شکافها به لباس جهات و ارکان است | |
| چنان زمانه جوان گشته در زمانه‌ی او | که پشت گوژ همین پشت قوس و میزان است | |
| ولی ز قوس برای هلاک دشمن او | که مستعد ملاقات تیر پران است | |
| ولی ز پیکر میزان به بازوان نقود | که در خزاین او وقف بر گدایان است | |
| کسی که بر سر اعداش میفشاند خاک | به هفت دست برین هفت غرفه‌ی کیوان است | |
| به او مخالف دولت به کینه گو میباش | شکسته عهد که دولت درست پیمان است | |
| به یک گدا عدد کوه زر ز ریزش او | زیاده از عدد ریک صد بیابان است | |
| ز حسن خلق به جائی رسیده مردمیش | که وقت خشم هم اندر خیال احسان است |