| از عروج پاسبان بر بام قصر و منظرش | تارک عرش است منت کش ز پای نردبان | |
| خوش جهانی خوش زبانی خوش جهانداریست این | کز پی امنیت عالم بماند جاودان | |
| ای دل پرشوق کز تعجیل حال کرده‌ای | کلک چوبین پای را در وادی مدحش روان | |
| باش تا خود صور اسرافیل عدلش بردمد | کشتگان ظلم بردارند سر زین خاکدان | |
| باش تا این شوکت سرکوب یک سر بشکند | بیضه‌های سرکشی را در کلاه سرکشان | |
| باش تا زین دولت بیدار برخیزد دگر | دولت طهماسب شاهی را سر از خواب گران | |
| باش تا ایام گلها بشکفاند زین بهار | واندرین بستان پدید آید بهار بی‌خزان | |
| باش تا دوران شجرها بردماند زین چمن | کز بلندی سایه اندازند بر باغ جنان | |
| باش تا شاهان برای خونبهای خویشتن | مال از روم آورند و باج از هندوستان | |
| باش تا بر ظالم اجرای سیاست چون شود | عدل گوید القتال و ظلم گوید الامان | |
| باش تا بهر وفور جیش و جمعیت رسد | از دیار استمالت کاروان درکاروان | |
| باش تا باران ابر در فشان رحمتش | در گوهر گیرد جهان را قیروان تا قیروان | |
| باش تا ازرفعت قدر و علوشان شوند | نقطه‌های قاف اقبال بلندش فرقدان | |
| باش تا دانا و نادان را کند از هم جدا | موشکافی‌های این مردم شناس نکته‌دان | |
| از شهان معنی و صورت جلوس هفت شاه | بر سریر کامکاری شد در این دولت عنان | |
| پادشاه اولین سلطان صفی که آوازه‌اش | با و جود ترک دنیا بر گذشت از آسمان | |
| شاه ثانی شاه حیدر کاو هم از همت نکرد | میل دنیا با وجود قدر ذات و عظم شان | |
| شاه ثالث شاه اسمعیل دین پرور که داد | مذهب اثنا عشر را او رواج اندر جهان | |
| شاه رابع پادشاه بحر و بر طهماسب شاه | آن که آمد با زمانش توامان امن و مان | |
| شاه خامس شاه اسمعیل ثانی کان چه کرد | قاصر است از شرح آن تاریخ گویان را زبان |